Slechte overlevingsreflexen bij een vulkaan

Slechte overlevingsreflexen bij een vulkaan

Jelle Brandt Corstius

Een vulkaan valt niet te missen, zou je denken. En toch speelde ik het klaar om een hele dag uit te trekken om de Merapi-vulkaan te bezoeken, tot een paar kilometer te naderen en zonder bezichtiging terug te keren.


Maar de Merapi is dan ook geen gemiddelde Indonesische vulkaan. Er worden bijzondere eigenschappen toegekend aan de vulkaan, die de miljoenenstad Yogyakarta permanent bedreigt.

Net als Indonesië zelf is de Merapi onvoorspelbaar en mysterieus. De sultan van Yogyakarta schijnt een mannetje in dienst te hebben die het humeur van de Merapi in de gaten houdt. Hij woont op de helling van de vulkaan, en is net zo legendarisch als de vulkaan zelf: ondanks zijn hoge leeftijd schijnt hij in twintig minuten naar de top van de vulkaan te kunnen rennen in het geval van een calamiteit. Ik zou zelf de andere kant op rennen, maar goed. Een keer per jaar daalt hij af om verslag uit te brengen aan de sultan.

Genoeg redenen om op de brommer te stappen en aan te sluiten bij de hordes Yogyakartanen op brommers die in het weekend verkoeling zoeken in de bergen. Waar de weg ophield begon een wandelpad, en met mijn gezelschap begonnen wij wellicht zonder conditie en water maar met goede moed aan de tocht. Een half uur verder in de jungle vertakte het pad zich. Een vriendelijke Indonesiër wees ons in de verkeerde richting, want ’ik weet het niet’ zeggen is onbeleefd. Je moet in Indonesië altijd inschatten of iemand echt de richting weet, of dat hij gewoon in een bepaalde richting wijst om aardig te zijn.

Nu liepen we niet naar een vulkaan, maar naar een grottencomplex. Hier en daar verschenen jonge en verliefde stelletjes uit of verdwenen stelletjes in de grotten. Zeer discreet. We lieten de grotten achter ons, en het pad werd steeds slechter, tot we niet meer wisten of we op een pad liepen, of door maagdelijke jungle. Zonder kapmes of water.

Bij een afgrond gleed ik uit en sleurde, als een echte gentleman, het vrouwelijke gezelschap mee in mijn val. We hingen aan een liaan boven de afgrond. Volgens de wetten van Hollywood hadden wij nu natuurlijk moeten zoenen, maar we kregen alleen maar de slappe lach. Een slechte overlevingsreflex, als je het mij vraagt. Op de een of andere manier vonden wij weer een weg naar de beschaving. De vulkaan hebben wij nooit gezien. Misschien vond de Merapi het gewoon niet het juiste moment.


Trouw, 9 juni 2009