Eenheid in diversiteit

Eenheid in diversiteit

Allahu Akbar! Ik schrik wakker van de adhan die krachtig door de straten van Jakarta galmt. De moskee, die niet ver van ons hotel af ligt, roept de moslims op om op te staan voor het ochtendgebed. Al wrijvend in mijn slaapogen stap ik moeizaam uit bed, en loop dan naar de badkamer om de rituele wassing te verrichten. Na afloop van het gebed blijf ik nog even zitten op mijn kleedje. Voor het bepalen van de juiste gebedsrichting had ik overigens geen kompas nodig, die ik normaal gesproken altijd wel mee neem op vakantie. Een dikgedrukte pijl op het plafond laat duidelijk zien waar Mekka is. Erg handig! De islamitische cultuur is in Jakarta en op de rest van Java goed zichtbaar, Indonesië is niet voor niets het grootste moslimland ter wereld.

Hoe anders is het echter op het nabijgelegen eiland Bali. In dit paradijsje op aarde, want zo mooi is het daar, is de meerderheid van de bevolking hindoeïstisch. De hindoeïstische levenswijze is duidelijk terug te zien aan alle offers, die overal waar je het je maar kunt bedenken tentoongesteld zijn. Op de binnenplaats van een huis, op de toonbank in een winkel, op het dashboard van een taxi, of gewoon midden op de weg. Wellicht dat de goden op deze manier verkeersongelukken kunnen voorkomen. Je weet het nooit.

Hoe vreemd de offerrituelen misschien ook klinken in de oren van een moslim, men veroordeelt elkaar hier niet. Op Bali wonen namelijk ook moslims. In veel mindere mate, dat wel, maar zij leven samen met hun boeddhistische landgenoten in harmonie. Deze interreligieuze verbroedering is overigens ook op Java waarneembaar. Daar woont een christelijke minderheid die haar islamitische buren net zo vriendelijk bejegent als haar buren van hetzelfde geloof, en vice versa. In Indonesië heerst tolerantie; aanhangers van verschillende religies hebben respect voor elkaar. Eenheid en saamhorigheid wegen zwaarder dan religieuze diversiteit, unity in diversity. Het is bewonderenswaardig om te zien dat een moskee en een kerk in een bepaalde wijk pal tegenover elkaar staan. Wanneer de gelovigen hun gebedshuizen bezoeken lopen zij wandelend door dezelfde straat, gelovend in dezelfde God.

Een bijzonder en mooi fenomeen waar veel andere landen een voorbeeld aan zouden kunnen nemen. Tegenwoordig lijkt in veel maatschappijen tolerantie een verboden woord te zijn en saamhorigheid een begrip waar niemand van heeft gehoord. Vrouwen die worden gemarteld en vermoord, enkel vanwege het feit dat zij uiting geven aan hun geloof. Mannen die een vermeende ‘heilige’ strijd voeren onder het mom van islam en hierbij alles en iedereen uitmoorden die niet leeft volgens hun geloofsbelijdenis. Kinderen die worden ontvoerd en misbruikt in een manoeuvre een religie op te leggen aan anderen. Waar gaat deze wereld naar toe?!

Ik wend mij weer tot mijn gebedskleed, kniel neer en stel mij voor dat mijn Schepper voor mij staat. Ya Allah, maakt u alstublieft een eind aan het (religieuze)geweld. Schenk ons allen genade en barmhartigheid. Begunstig ons met vrede en zachtmoedigheid. En zegen ons met sabr en taqwa. Ameen.


Yasmina Jennifer Kahsai
Student bestuurskunde aan de Erasmus Universiteit. Geboren en getogen in de mooie stad achter de duinen. Een echte Hagenees. Haar roots liggen echter ver weg hier vandaan. Als half Eritrese/half Indische noemt Yasmina zichzelf graag een wereldburger. Unity in Diversity, dat is hoe zij graag de wereld zou zien. Haar passies zijn reizen, lezen, schrijven en koken.

wijbliijvenhier.nl